[Soort van]Mcfly Fic Everlasting Love

Ik dacht, laat ik de eerste zijn met een fic posten :'3

Een strenge wind waaide door Londen. Het was 1487, hartje winter. Emily liep door de verlaten straten. Ze was onderweg naar haar grootmoeder. Met snelle passen liep ze door. Onder haar voeten kraakte het pas gevallen sneeuw. Zonder op te letten, liep ze tegen iemand op en viel op de grond. Ze keek omhoog en zag een glimlachende jongen van haar leeftijd die haar behulpzaam overeind hielp. ' Heb je je pijn gedaan? ' bezorgt keek de jongen haar aan. Emily schudde zachtjes haar hoofd. ' Ik ben Douglas, Douglas poynter. ' de jongen stak zijn hand uit. ' Emily Jones ' met een zwak glimlachje schudde Emily de hand van Douglas. Ze keken elkaar aan, wat voor Emily wel een eeuwigheid leek te duren. ' Ik moet nu weg. ' Met een lichte blos op haar wangen liep Emily weg. Ze besefte nog niet wat voor grote gevolgen deze ontmoeting zou hebben.
Met blauwe handen klopte Emily op de deur van haar grootmoeder. Met een piepend geluid ging hij open. Een klein gezet vrouwtje verscheen in de deuropening. ' Hallo grootmoeder. ' zei Emily terwijl ze naar binnen liep. Tot haar blijdschap lag er in de openhaard hout te branden. ' Wat is er aan de hand? Moeder zei dat ik moest komen. ' vroeg Emily. ' Het word tijd dat je wat te weten komt over je achtergrond. ' zei grootmoeder en ze gebaarde dat Emily moest gaan zitten. ' Al lang voor jou tijd worden heksen vervolgd. Onze familie draagt een groot geheim met zich mee. Om de generatie word er een heks geboren. En jij bent de nieuwe generatie die heks is. Net als ik.' vertelde grootmoeder. Emily trok wit weg. Ze had vaak genoeg een heks verbrand zien worden. Gruwelijke verhalen had ze erover gehoord. En nu, kreeg ze te horen dat ze zelf een heks was. ' Dat kan niet. Waarom heb ik dan nooit wat van mijn krachten gemerkt? ' vroeg Emily vol verbazing. Grootmoeder stond op en pakte een oud boek. Ze sloeg het open en wees met haar vinger op de tekst. ' Hier staat dat je je krachten pas krijgt als je vijftien bent. Dan heb je genoeg verantwoording over ze. Zoals je weet word jij morgen vijftien. Vanaf dan zal je leven er heel anders uit gaan zien. Ik zal je lessen gaan geven. Je zal bij mij moeten intrekken. ' vertelde grootmoeder. Met ongeloof hoorde Emily het verhaal aan. Ze vroeg nog allerlei dingen aan haar grootmoeder. Ze wilde het eerst niet geloven, maar ze wist dat haar grootmoeder geen grapje maakte. De serieuze toon in haar stem was overduidelijk.Toen het al donker was geworden liep Emily weer naar buiten, ze moest haar weinige spullen pakken om morgen bij haar grootmoeder in te trekken.
De volgende ochtend rende Emily met een kleine hoeveelheid spullen richting het huis van haar oma. Opeens werd ze opgehouden door een bekend uitziende jongen, Douglas. ' Tref ik je weer hier aan. ' zei Douglas grijnzend terwijl hij Emily opnam. Emily voelde haar wangen rood kleuren en keek weg. ' Je bent niet zo'n spraakzaam type. Maar daar kunnen we wel wat aan doen. Wat dacht je van een wandeling langs de Theems?' zei Douglas en hij keek Emily vragend aan. ' Ik kan niet. Ik moet naar mijn grootmoeder. ' antwoordde Emily. Ze veegde wat haren uit haar gezicht. ' Je kan vanavond toch wel? Rond zonsondergang? ' smekend keek Douglas haar aan. Voor die blik smolt ze gewoon. ' Okee, maar ik kan later zijn. ' antwoordde Emily en zonder op een reactie te wachten rende ze weg.

Goedzoo Lynn, jou verhalen zijn altijd geniaal :V

' Met je krachten kan je de vier elementen besturen. Water, aarde, lucht en vuur liggen volledig in jouw macht. Maar je mag je krachten alleen gebruiken als je andere mensen wilt helpen. Je mag ze niet gebruiken in je eigen belang. ' vertelde grootmoeder terwijl Emily aandachtig luisterde. ' De komende weken, zal ik je leren hoe je met je krachten moet omgaan. Ook moet je deze boeken lezen. ' grootmoeder pakte een stapel boeken en gaf ze aan Emily. Emily bezweek bijna onder het gewicht van de boeken en staarde er ongelovig naar. ' Moet ik dit allemaal lezen? ' Emily legde de boeken op de grond en zuchtte. Haar grootmoeder knikte en begon verder te vertellen. 'Je zal moeten oppassen voor heksenjagers. Sommigen zijn érg goed in hun vak. Ze zien het aan je gedrag of je een heks bent of niet. De meest gevaarlijke jager is James Poynter. ' Emily's ogen werden groot en haar hart sloeg een hart over. Poynter, dat was ook de achternaam van Douglas. Grootmoeder keek haar bezorgt aan. ' Gaat het wel? ' bezorgd wreef ze Emily over de rug. Snel probeerde Emily zich te herstellen en knikte. Ze wierp een blik naar buiten en zag dat de avondgloren in de lucht hangden. Ze twijfelde of ze wel naar Douglas moest gaan. Maar ze besloot toch te gaan, iets dwong haar om te gaan. ' Kan ik weg? Ik had afgesproken met Elisabeth. ' Emily verzon een afspraak om weg te kunnen. Als ze zou vertellen dat ze naar een vreemde jongen toe ging, die ook nog eens famillie van James Poynter kon zijn, zou ze nooit wegmogen. Haar grootmoeder knikte en snel stond Emily op.
Zoekend keek Emily uit over de Theems. Waar is die jongen toch? Opeens zag ze een klein figuurtje hevig met zijn armen staan zwaaien. Ze glimlachte en rende erop af. ' Emily! Ik dacht dat je niet meer zou komen. ' zei Douglas grijnzend toen hij Emily zag aankomen rennen. 'Ik heb gezegt dat ik er niet meteen zou zijn. ' Emily gaf Douglas een zachte stoot tegen zijn schouder en glimlachte. ' Zullen we dan maar? ' Douglas trok Emily aan haar hand mee. ' Waarheen? ' vroeg Emily verbaasd. ' Dat zal je wel zien'. ' antwoordde Douglas met een geheimzinnige glimlach.
' Wat prachtig ' vol verbazing keek Emily om zich heen. Ze stonden op een heuvel vlakbij de Theems, waar ze prachtig uitzicht hadden over de stad. Douglas bloosde. ' Hier kom ik altijd als ik wil nadenken. ' zei Douglas beschaamd. Emily moest grinniken om zijn verlegenheid. ' Laten we gaan zitten ' Douglas ging zitten en klopte op het gras naast zich. Samen keken ze hoe de zon achter de gebouwen verdween. Het was een romantisch uitzicht. Voorzichtig pakte Douglas de hand van Emily. Ze keken elkaar aan en bloosden. 'Vind je het erg? ' Douglas wilde zijn hand terug trekken maar Emily schudde haar hoofd. Ze vond het geweldig. Ze boog naar hem toe, en raakte zijn lippen. Langzaam maar zeker begonnen ze te zoenen.

Verder..

verderrr

Langzaam gingen ze uitelkaar. Ze staarden elkaar voor een lange tijd aan. Emily voelde zich gelukkig. Ze vergat dat hij famillie kon zijn van James Poynter, de gevaarlijkste heksenjager in Londen. Zwijgend stond het tweetal op en begon te lopen. Douglas greep de hand van Emily vast, en leidde haar langs de Theems. Langzaam gingen ze uitelkaar. Ze staarden elkaar voor een lange tijd aan. Emily voelde zich gelukkig. Ze vergat dat hij famillie kon zijn van James Poynter, de gevaarlijkste heksenjager in Londen. Zwijgend stond het tweetal op en begon te lopen. Douglas greep de hand van Emily vast, en leidde haar langs de Theems. Emily straalde. Ze begonnen te praten. Emily vertelde niks over haar pas ontdekte krachten. Het was nog te riskant. Douglas vertelde dat hij zijn vader was verloren en woonde in één huis met zijn broer, James. Emily wist dat haar angst waarheid werd. Ze was verliefd op de broer van een beroemd heksenjager.
Met lood in haar schoenen liep Emily naar huis. Ze dacht na over wat ze moest doen. Als ze het aan haar grootmoeder zou vertellen, zou ze het contact meteen moeten verbreken. Maar als ze bij Douglas bleef, was de kans groot dat ze werd vervolgd. Met moeite duwde Emily de houten deur open en zag dat Grootmoeder al sliep. Zachtjes ging Emily liggen. Ze peinsde tot ze in slaap viel.
De volgende ochtend werd ze door Grootmoeder naar de markt gestuurd om wat dingen te halen. Emily baande zich een weg door de schreeuwende kooplieden tot ze opeens op haar schouder getikt werd en draaide zich om. Ze keek in het glimlachende gezicht van Elisabeth, haar beste vriendin. ' Em! Hoe gaat het met je? Waar was je de afgelopen dagen? ' vroeg Elisabeth. ' Met mij gaat het goed. Ik woon nu bij mijn grootmoeder. ' antwoordde Emily terwijl ze samen met Elisabeth verder liep. ' Ik zag je gisteravond nog lopen. Ik wilde naar je toe gaan, maar zag dat je met een jongen was. ' zegt Elisabeth met nadruk op het woord jongen. Emily glimlacht. Elisabeth is altijd nieuwschierig geweest. Ze is lief, maar ze wilt echt alles weten. ' Die jongen heet Douglas. Verder laat ik er niks over los. ' Emily grijnst geheimzinnig naar Elisabeth en draait zich dan naar een kraampje met groenten. ' Emily, doe nou niet zo flauw. Ik heb je ook alle details over Daniel gegeven. ' Elisabeth kijkt haar Emilt teleurgesteld aan. ' Die details hoefde ik niet eens te weten. Het is mijn neef. ' zegt Emily terwijl ze de tomaten aanneemt van de koopvrouw. ' Ik vind dat ik mag weten wat er met deze Douglas is. ' zegt Elisabeth. Emily kijkt haar vriendin lachend aan en begint te vertellen. ' Wat lief! Ik wou dat ik zo'n jongen kende. Daniel is lief hoor, maar hij is zo romantisch als een bezemsteel. ' zegt Elisabeth zuchtend als Emily klaar is met haar verhaal. Emily lacht.



Ik zou geen probleem hebben met wat langeren comments :'3

verdooorrr,

Verder,,

Maar het begin is 2 keer gedaan... verder vind ik het goed geschreven xD
Zo beter (je wou best langer commentaar =D)